چرا با وجود این که این همه کارهاى ناپسند انجام مى دهیم، خدا ما را دوست دارد؟
پاسخ:
خداوند دو نوع محبت به انسان ها دارد: یکى محبت عام (که شامل تمام آفریدگان است) و یک محبت خاص (که تنها شامل بندگان ویژ‌ه‌اى است). خداوند محبت عام به آفریدگان دارد؛ زیرا همه مخلوق وآفریده او هستند و هر موجودى به آفریده خود محبت و عشق مى ورزد؛ به جهت همین محبت و عشق براى هدایت انسانها نیروى خرد و عقل را در وجودشان قرار داده و پیامبران را به سوى آنها فرستاده است. اما محبت خاص او شامل همه بندگان نیست.
خداوند پیروان پیامبر(ص)(1)، احسان کنندگان(2)، توبه کنندگان(3) پاکیزگى‌جویان(4)، با تقوایان(5)، صابران(6)، توکل کنندگان(7) و عدالت خواهان(8) را دوست دارد اما تجاوزگران(9)، کافران گناه پیشه(10)، ستمگران(11)، خیالبافان فخرفروش(12)، خیانتکاران گناهکار(13)، فسادگران(14)، اسرافکاران(15)، متکبران خودبزرگ بین(16) و سرمستان(17) را دوست ندارد.اگر در زمره گروه‌هاى اوّل باشیم، خداوند ما را دوست دارد اما اگر از افراد گروه‌هاى دوم باشیم، خداوند ما را دوست ندارد. بنابر این،عملکرد ما تعیین مى کند آیا از محبوبان خاص خداوند هستیم یا خداوند ما را دوست ندارد. این گونه نیست که در هر صورت چه مؤمن و چه کافر، چه نیکوکار و چه بدکار مورد محبت خاص خداوند باشیم.
البته خداوند انسان را آفریده و او را به سوى خود دعوت کرده، مى خواهد انسان اعمالى انجام دهد و راهى برود که محبوب حق تعالى گردد. خدا راضى نیست انسانها رفتار و روشى پیشه کنند که مورد غضب واقع شوند: «خداوند کفر را از بندگانش نمى‌پسندد و اگر شکرگزارى پیشه کنند، اقدام آنان ـ مورد پسند اوست».(18)
چون خدا ارحم الراحمین است، آغوش خود را همیشه براى پذیرفتن بندگان گریز پا گشوده، از توجه و بازگشت آنان شادمان مى گردد؛ زیرا آنان را براى رحمت و مغفرت خلق کرده نه براى شکنجه شدن و عذاب دیدن؛(19) از این رو توبه‌پذیر است و گناهان انسانها هر چند زیاد باشد، بر توبه‌پذیرى، رحمت و مغفرت خداوند چیره نمى‌شود، از این رو هرگاه انسانى به واقع و به راستى از گناه خود توبه کند و به سوى خدا باز گردد و بندگى پیشه کند، خداوند او را پذیرفته و همه گناهانش را مى بخشد و محبوب خود مى گرداند.
