کسى که به خدا ایمان دارد:
* احساس عشق ودلگرمى مىکند. کسى که مىداند تمام کارهاى او زیر نظر است وهیچ عملى نابود نمىشود وخریدار تلاش او خداست، آن هم با قیمت بهشت و رضوان الهى، و حتّى گاهى بدون تلاش او وتنها به خاطر حسن نیّت، به او اجر و پاداش مرحمت مىکند؛ چنین شخصى با عشق و دلگرمى زندگى مىکند.الم یعلم بان الله یری(آیا انسان نمیداند که خدا او را میبیند){سوره نجم}
* همه کارهایش را براى خدا انجام مىدهد و در فکر خودنمایى و ریاکارى نیست.لایشرکون(شریک قرار نمیدهند)
از حیله و حُقّهبازى دورى مىکند. زیرا کسى که خود را در محضر خدا و خدا را شاهد اعمال خود مىداند، نمىتواند اهل مکر و حیله باشد.
* عزّتمند است. کسى که بندگى او را پذیرفته، در برابر هیچ قدرت و مقامى جز خدا تسلیم نمىشود و همه را بندگانى همچون خود مىداند. لذا از احدى جز خدا نمىترسد. «و لا یخشون احداً الّا اللّه» « احزاب، آیه 39»
* به همه انسانها به عنوان آفریدههاى خدا به یک چشم مىنگرد. على علیه السلام در تقسیم بیت المال بین عرب و عجم فرقى نمىگذاشت و در پاسخ فردى که پرسید:چرا فرقى نمىگذارید؟ فرمود: خداى همه آنها یکى است.
* عدالت و حقوق دیگران را مراعات مىکند. انسان موحّد، به هیاهوهاى دیگران توجّهى ندارد و فقط به وظیفه شرعى خود عمل مىکند
* ترس از فقر او را به کارهاى ناشایسته سوق نمىدهد. کسى که به خدا ایمان دارد او را رازق خود، همسر و فرزندان خود مىداند، بنابراین، از ازدواج به خاطر ترس از فقر، فرار نمىکند. «ان یکونوا فقراء یغنهم اللّه من فضله» « نور، آیه 32» وفرزندان خود را از ترس فقر رها نمىکند و یا نمىکشد. «نحننرزقهم وایّاکم» « اسراء، آیه 31»
* هرگز زیانکار نیست. چون در برابر کار فانى خود، بهایى پایدار و جاودان مىگیرد.
* به جاى هر نوع تکیه گاهى تنها به او تکیه مىکند. لذا از آرامش خاصى برخوردار است.(وعلی الله فلیتوکل المومنون)